Ik zag een hoek van de stal, de grond was een ijzeren rooster, er stonden stalen hekken om het moedervarken die twaalf biggetjes aan het zogen was. Ik snapte het niet. Waarom ligt ze niet op zacht stro? Waarom geen prettig plekje voor deze zeug en haar kroost? Zijn ze zo anders dan vrouwen die net een kind hebben gekregen? Moedermensen die lekker in de watten gelegd worden, goed te eten en te drinken krijgen, want hebben ze niet een groot werk verricht? Zij worden verzorgd en ze hoeven even helemaal nergens meer aan te denken, want de kraamzuster regelt alles.
Hoe kan een boer dit aanzien? Zeggen dat hij zo begaan is met zijn vee? Zal hij ook niet blijer worden als zijn veestapel afneemt en hij meer tijd heeft om dat stro neer te leggen en te verversen? De enige reden die ik kan bedenken waarom die zeug met haar biggetjes op een ijzeren vloer ligt is omdat een rooster buitengewoon efficiënt is in het wegspuiten van poep en plas met een waterslang. Vertel het me als ik het mis heb alstublieft.
Ik ben weer naar Artis geweest. Met mijn fotoclub. Ik kan er niet tegen. Te veel kleine kooien. Dieren die de hele dag niets doen, alleen een opleving hebben als ze gevoederd worden. Verveling alom. Zelfs depressie misschien. Als ik aan mezelf denk: ik zou het verschrikkelijk vinden als ik altijd in mijn huis zou moeten blijven. Niet naar buiten, niet lekker lopen. Geen ruimte om mijn energie kwijt te raken. Wat zou ik slecht slapen ook.
Ik zie ook goede dingen. De Amsterdamse binnenstad wordt autoluw. Dat lijkt me al jaren een geweldig plan. De eerste stap is gezet. De Weesperstraat is als proef een aantal weken afgezet. Ik woon daar niet, dus ik weet niet hoe dat verloopt, hoe bewoners dat ervaren. Ik weet wel dat mijn schoonvader op weg was naar mij en pas twee uur later aankwam. Hij was de weg helemaal kwijt geraakt. Klein leed is er altijd bij veranderingen. Soms ook groot. Dan krijgen we weer protesten.
Met het autoluw maken hoeft de gewone fietser niet meer voor zijn leven te vrezen, de snelle fietsers krijgen meer ruimte. Misschien wordt het wel zoals het in het zwembad hier in Noord: banen speciaal voor snelle zwemmers en banen voor het langzamer volk.
Verder worden de straten stiller; hiep hoi, de nieuwe elektrische auto’s maken immers minder lawaai dan de benzineauto’s’. Ik hoop dat het woongenot voor de mensen in de binnenstad zal toenemen, ze zien behoorlijk af met al die toeristen. (rolkoffers, pissen, kotsen, zuipen, blowen, schreeuwen).
Deze week
Ik zag een hoek van de stal, de grond was een ijzeren rooster, er stonden stalen hekken om het moedervarken die twaalf biggetjes aan het zogen was. Ik snapte het niet. Waarom ligt ze niet op zacht stro? Waarom geen prettig plekje voor deze zeug en haar kroost? Zijn ze zo anders dan vrouwen die net een kind hebben gekregen? Moedermensen die lekker in de watten gelegd worden, goed te eten en te drinken krijgen, want hebben ze niet een groot werk verricht? Zij worden verzorgd en ze hoeven even helemaal nergens meer aan te denken, want de kraamzuster regelt alles.
Hoe kan een boer dit aanzien? Zeggen dat hij zo begaan is met zijn vee? Zal hij ook niet blijer worden als zijn veestapel afneemt en hij meer tijd heeft om dat stro neer te leggen en te verversen? De enige reden die ik kan bedenken waarom die zeug met haar biggetjes op een ijzeren vloer ligt is omdat een rooster buitengewoon efficiënt is in het wegspuiten van poep en plas met een waterslang. Vertel het me als ik het mis heb alstublieft.
Ik ben weer naar Artis geweest. Met mijn fotoclub. Ik kan er niet tegen. Te veel kleine kooien. Dieren die de hele dag niets doen, alleen een opleving hebben als ze gevoederd worden. Verveling alom. Zelfs depressie misschien. Als ik aan mezelf denk: ik zou het verschrikkelijk vinden als ik altijd in mijn huis zou moeten blijven. Niet naar buiten, niet lekker lopen. Geen ruimte om mijn energie kwijt te raken. Wat zou ik slecht slapen ook.
Ik zie ook goede dingen. De Amsterdamse binnenstad wordt autoluw. Dat lijkt me al jaren een geweldig plan. De eerste stap is gezet. De Weesperstraat is als proef een aantal weken afgezet. Ik woon daar niet, dus ik weet niet hoe dat verloopt, hoe bewoners dat ervaren. Ik weet wel dat mijn schoonvader op weg was naar mij en pas twee uur later aankwam. Hij was de weg helemaal kwijt geraakt. Klein leed is er altijd bij veranderingen. Soms ook groot. Dan krijgen we weer protesten.
Met het autoluw maken hoeft de gewone fietser niet meer voor zijn leven te vrezen, de snelle fietsers krijgen meer ruimte. Misschien wordt het wel zoals het in het zwembad hier in Noord: banen speciaal voor snelle zwemmers en banen voor het langzamer volk.
Verder worden de straten stiller; hiep hoi, de nieuwe elektrische auto’s maken immers minder lawaai dan de benzineauto’s’. Ik hoop dat het woongenot voor de mensen in de binnenstad zal toenemen, ze zien behoorlijk af met al die toeristen. (rolkoffers, pissen, kotsen, zuipen, blowen, schreeuwen).
Wat betreft die toeristen: mijn behandelaar kon haar tranen niet bedwingen toen het haar niet lukte om een patiënt die het zo nodig had, opgenomen te krijgen. Ik vroeg haar hoe dat kwam. Ze vertelde dat er op dit moment ontzettend veel drugstoeristen zijn die de plekken in de klinieken innemen.
Ik begin een grote behoefte te krijgen aan mensen die licht zien aan het einde van de tunnel. Want die tunnel moeten we door, en zijn we eenmaal op weg, dan wordt het langzamerhand steeds beter. Meer groen, schonere lucht, minder dierenleed, minder voedselverspilling, minder plastic, meer ruimte voor recreatie, betere en efficiëntere zorg, minder afhankelijkheid van andere landen, beter welbevinden, een langer en gezonder leven, groter woongenot door gesoleerde woningen, meer recycling en minder productie van kleren en spullen door hergebruik.
Gelukkig zien jonge a mensen wel welke kant het op gaat. Ik zag begin twintigers op de televisie die hun schouders er onder willen gaan zetten. Het is verschrikkelijk dat wij ouderen ze dit aan gedaan hebben. Maar ze blijven niet zitten met wrok. Ze willen iets doen! En wij gaan met ze mee. Hatsikidee!
Wat betreft die toeristen: mijn behandelaar kon haar tranen niet bedwingen toen het haar niet lukte om een patiënt die het zo nodig had, opgenomen te krijgen. Ik vroeg haar hoe dat kwam. Ze vertelde dat er op dit moment ontzettend veel drugstoeristen zijn die de plekken in de klinieken innemen.
Ik begin een grote behoefte te krijgen aan mensen die licht zien aan het einde van de tunnel. Want die tunnel moeten we door, en zijn we eenmaal op weg, dan wordt het langzamerhand steeds beter. Meer groen, schonere lucht, minder dierenleed, minder voedselverspilling, minder plastic, meer ruimte voor recreatie, betere en efficiëntere zorg, minder afhankelijkheid van andere landen, beter welbevinden, een langer en gezonder leven, groter woongenot door gesoleerde woningen, meer recycling en minder productie van kleren en spullen door hergebruik.
Gelukkig zien jonge a mensen wel welke kant het op gaat. Ik zag begin twintigers op de televisie die hun schouders er onder willen gaan zetten. Het is verschrikkelijk dat wij ouderen ze dit aan gedaan hebben. Maar ze blijven niet zitten met wrok. Ze willen iets doen! En wij gaan met ze mee. Hatsikidee!