Er zijn mensen die van opgeruimd houden. Strak en opgeruimd.
Je hebt van die huizen waarvan je denkt als je binnenkomt: Wie woont hier? Een gladde vloer: parket, laminaat of linoleum. Aan de witte wanden: foto’s van de familie en een grote klok, zo’n ronde het liefst. Een grijze zithoek en een glazen salontafel. In de vensterbank: vier identieke witte bloempotten elk met dezelfde plant, symmetrisch uit elkaar gezet. Een grote televisie aan de wand. Verder heel veel kaarsen en teveel kussentjes die kleur geven aan de kamer en die het ‘gezellig’ maken.
Stap je bij de buren binnen, dan zie je precies hetzelfde. En als je de gezinnen van huis zou laten wisselen, zou niemand iets in de gaten hebben.
In de loop der jaren verandert er helemaal niets aan het interieur, behalve de kaarsen en de kussentjes, die bij tijd en wijle vervangen worden. Is de hoofdkleur ineens geel in plaats van blauw. Een hele ommezwaai! Ik noem het huizen die stilstaan.
Ik heb gevoel voor binnenhuisarchitectuur. Vroeger heb ik geprobeerd om op de kunstacademie te komen, maar ze hadden geen oog voor mijn latente talent.
De moeder van een vriendin van mij, ging naar het verpleegtehuis en het huis moest leeg. Ik hielp mijn vriendin met ontruimen en ze vertelde me dat de volgende dag een styliste zou komen, om het huis verkoop klaar te maken.
Natuurlijk vroeg ik me af hoe ze dat dan zou gaan doen. Ze voldeed aan mijn verwachtingen: beladen met kaarsen, kussentjes en potten met nepplanten kwam ze binnen. Ze rolde ook gauw nog even een flinke stoffen poster van ‘Het meisje met de parel’ uit en hing die aan de wand.
Ik keek het zo eens aan en begon onwillekeurig ook eens wat te rommelen. Ik plaatste de schelpenverzameling van de moeder van mijn vriendin in een mooie schaal die ik in de kast had gevonden, en zette deze op het dressoir.
‘Wat vind je hiervan?’ vroeg ik aan de dame die er voor geleerd had.
‘Oh ja, dat is mooi,’ zei ze eerlijk.
Ja, ik heb mijn roeping gemist.
Niet getreurd, sinds ik met pensioen ben, heb ik alle dagen de tijd om te creëren. Wat betreft mijn eigen Atlantische Oceaan schelpenverzameling die ik al vijf en dertig met me meesleep: ik heb er een hele nieuwe bestemming voor gevonden. Zojuist heb ik twee lampen bij de kringloop gekocht, die ik met mijn schelpen ga opknappen. Het wordt een nieuw project, een kunstproject, welgeteld.
Komt het toch allemaal goed met me.