Ik kom uit een gezin waar we niet over gevoelens praatten. Mijn ouders waren waarschijnlijk ook opgegroeid in gezinnen waarin dat niet gewoon was. Nu was die tijd er ook naar: het was hard werken en niet zeuren. In de jaren zestig, toen ik kind was, begonnen vele leeftijdgenoten van mijn ouders te zoeken naar manieren om zich te kunnen uiten. Er ontstonden allerlei praatgroepjes en grotere organisaties zoals de Bhagwan.
Mijn vader en moeder hielden daar zich verre van, misschien ook omdat deze initiatieven niet op hun pad kwamen.
Dat mijn moeder zeker gebaat zou zijn geweest met het uiten van haar gevoelens, is iets wat ik alleen maar achteraf kan concluderen, ze is er al heel lang niet meer, dus de PTSS die ze overhield aan WO II in Indonesië is altijd onbehandeld gebleven. We wisten het toen ook niet dat zij hier hoogstwaarschijnlijk aan geleden heeft.
Ik groeide op, kreeg mijn vriendjes, ging samen wonen en op mijn vijf en twintigste ging het zwaar mis en kwam ik voor de eerste keer terecht in een psychiatrische kliniek. En daar werd van je verwacht dat je praatte over hoe je je voelde.
Ik greep die kans met beide handen aan: deze verzorgers wilden me helpen, maar dan moesten ze me wel leren kennen, en dat kon alleen als ik ging praten.
Door de jaren heen ging het steeds beter met me. Ik had Bas, mijn familie en vrienden, een huis en een auto en we gingen op vakantie. Ik kwam uit op een niveau waar ik oprecht gelukkig was.
En toen was Bas weg. Hij was gegaan naar waar ik hem niet kon volgen: de dood in.
Een half jaar later werd ik ziek. Erg ziek. Na een periode van jaren en lang zoeken was er nog maar een optie over: een medicatieafbouw. Die gruwelijk mislukte en ik kwam na dertig jaar opnieuw in de kliniek terecht. Voor iemand die niet met praten was opgegroeid, vertelde ik veel. Maar het belangrijkste was dat ik kon spreken over wat me het meest bezig hield: suïcidegedachtes.
Het moest er uit, ik móest over zelfdoding praten. Een stukje van mijn familie wist het, enkele behandelaars ook. Een paar weken voordat ik werd opgenomen, wist tevens de crisisdienst het, en dat ik ze mocht bellen, heeft er toe aan bijgedragen dat ik stand kon houden. Eenmaal belde ik de zelfmoordlijn: vrijdagavond om een uur of 23.00. Ik kreeg een bandje aan de lijn dat ze pas na het weekend weer bereikbaar waren.
In de tijd dat het mis ging met mijn medicatieafbouw en vlak voor de opname, ontmoette ik de Narcotic Anonymous. Negen avonden zag ik deze mensen, ik mocht praten, en opnieuw greep ik dat met beide handen aan: ik praatte en uitte mijn diepste en duisterste gedachten. Het was een kwestie van overleven, ieder uur dat ik nog leefde was er één. En zo trok ik voort, uur na uur.
Mijn herstel duurde lang, maar langer nu gaat het goed. Erg goed. Ik heb veel vergelijkingsmateriaal om te relativeren. En ik deel. Met mensen die dat nodig hebben, die in crisis zitten. Ik kan alleen maar mijn eigen verhaal vertellen, en wat ik voelde, wat ik deed om het beter voor mezelf te maken. Ik heb de MOEDmagzines daarom ook geschreven; en wat ik terug krijg is dat het me gelukt is om te laten zien dat ook al ben je niet gewoon je gevoelens te delen, je dat kan leren. En dan is goed herstel altijd mogelijk.