Tevreden zit ik op de bank en ik ga het nogmaals na:
Glasvezel internet en televisie: geïnstalleerd
Controleren van de waterleidingen: gebeurt
Laten schilderen van de hal na waterschade: voor elkaar
Nieuwe computer en installatie: yep
NS abonnement opnieuw laten activeren: afgevinkt
Ketel laten nakijken: check
Exitgesprek met mijn behandelaar: gedaan
Gesprek met de huisarts over mijn medicijnen: yes
Controle tandarts: geweest
Wat nog meer? Oh ja:
Griepprik: okee
Coronaprik: right on
Mijn hele huis en huishouden en mijzelf incluis is doorgelicht en ik zie de winter met minder zwaarte tegemoet. Het is niet zozeer dat ik regelen vervelend vind, het is dat het ons tegenwoordig flink lastig word gemaakt om snel iets af te handelen. Even vlug een instantie bellen voor een korte vraag is er niet meer bij. Moet je de bank bereiken of een winkel, je staat minstens een half uur in de wacht.
Mijn ergernis begint al bij de mededeling: ‘Dit gesprek kan worden opgenomen voor trainingsdoeleinden.’
Vervolgens krijg je te horen dat ‘de wachttijd langer is dan u normaal van ons gewend bent.’ Hoezo, gewend, de wachttijden zijn nooit meer normaal!
Verder staat in het keuzemenu nooit de optie die ik zoek. Met de moed der wanhoop kies ik dan maar willekeurig een cijfer uit.
Als laatste grief: je word verwezen naar de website die zogenaamd toegankelijk zou zijn, maar waar je eerst een account moet aanmaken met een wachtwoord dat nooit voldoet, moet je je door een verificatiecode heenwerken en daarna zoek je je een ongeluk naar wat je wil weten.
Toch maar beter bellen dus.
We maken het allemaal mee: sta je een half uur in de wacht, met je telefoon op luidspreker, (ondertussen een afwas weggewerkt en de email gecheckt) word je weggedrukt!
Vloeken, tieren, zuchten. Dan de beslissing: waag je opnieuw een poging want geregeld is er vanaf zijn, of schuif je het door naar morgen? Gekscherend maak ik weleens de opmerking dat Nederland op een bananenrepubliek begint te lijken.
Je begrijpt, ik zit tevreden op de bank omdat ik alle zaken heb afgewikkeld.
Maar ja, zo zit het leven niet in elkaar. een paar uur later sta ik op het metrostation te wachten op de metro. Wanneer hij arriveert gaat mijn hand met de ov-chipkaart naar de knop om de deur te openen. En daar gaat ze: genadeloos en n slow motion glipt ze uit mijn hand, maar snel genoeg om niet meer gered te kunnen worden, en belandt ze met een scherpe tik op de koude rails.
Een seconde ben ik blanco, en dan gaat de regelmodus al weer door mijn hoofd: bellen, blokkeren, vervangen, activeren én wachten…
Een ov-chipkaart verliezen overkomt me minstens een maal per jaar, en je begrijpt waarom ik niet in- en uit check met mijn pinpas.