Werd ik op mijn zestigste toch nog verliefd. Ik had het nooit verwacht, dacht altijd dat het zwaar overdreven was dat je nog een amoureuze relatie kon hebben op mijn leeftijd. Maar het gebeurde. Ik zag hem iedere week en op een dag viel me op hoe sociaal hij was, creatief ook en intelligent. Allemaal trekken die ik kan waarderen.
Ik ging hem observeren, en hij keek ook steeds vaker naar mij dan nodig was. We raakten na onze activiteit steeds vaker in gesprek en op een dag bekenden we het aan elkaar: we vinden elkaar leuk! De eerste afspraakjes volgden en voor we het wisten hadden we ‘verkering’.
Alles was leuk, we praatten over van alles en nog wat, onze interessegebieden waren breed, en, niet onbelangrijk, ik vond hem knap voor zijn leeftijd. De paar onvolkomenheden waren zo klein dat ik ze snel accepteerde. We waren een stel en verheugd veranderde ik zelfs mijn status op facebook.
Tot de dag dat hij bekende dat hij me zo mager vond. Ik keek hem verbouwereerd aan, ik was het afgelopen jaar wat kilo’s kwijt geraakt en was zeer tevreden met mezelf.
‘Ik hou eigenlijk van wat voller,’ biechtte hij op. ‘Kun je misschien wat aankomen?’
Perplex maar van zins om hem te plezieren en ja ook bang om hem kwijt te raken, knikte ik en meteen om mijn goede wil te tonen, nam ik een tweede bonbon, een derde, een vierde…
Het is inmiddels een half jaar verder, ik ben gegroeid van 65 kilo naar 95. Dat is meer dan een kilo per week. In het begin vond ik het aankomen nog wel grappig, ik deed me te goed aan taartjes, ijs en chocolade; samen keken we iedere zondag hoeveel ik was aangekomen. Iedere keer dat hij enthousiast uitriep dat hij zo trots op me was, gloeide ik van geluk en dacht: als dit hem pleziert, dan doe ik dat toch?
Maar naarmate mijn lijf zwaarder werd begon ik te merken dat mijn conditie slechter werd en ik werd zelfs bang dat mijn fiets mijn gewicht niet meer zou kunnen dragen en dat het frame onder mij zou doorbreken.
Ik ben bij de huisarts geweest, mijn cholesterol en bloeddruk zijn beide te hoog. De huisarts waarschuwde me bovendien voor suikerziekte, en de vermoeidheid die ik al maanden voel wordt ook veroorzaakt door de overtollige kilo’s. Hij heeft me doorverwezen naar de praktijkondersteuner huisartsen voor geestelijke gezondheidszorg, en zij vertelde me vanmorgen dat mijn geliefde erg ziek in zijn hoofd is. En dat er een woord bestaat voor zijn persoonlijkheid: feeder: iemand die zijn partner het liefst als de allerdikste van de wereld ziet en daar geen enkele rem op heeft.
Morgen is het kerst, we zouden samen een paar dagen de stad uitgaan, overnachten in een leuk hotel, eten in knusse restaurantjes; op tweede kerstdag een high tea.
Mijn weekendtas staat klaar bij de deur. Ik moet het huis uit; ik stap straks op de trein naar een bestemming die ik nog niet heb bedacht. Nu ik weet dat hij een persoonlijkheidsstoornis heeft ben ik bang dat hij mijn deur zal inbeuken als hij me komt ophalen. Dus ik moet weg.
Ik ben vastbesloten mijn emotionele afhankelijkheid op te heffen.
Het wordt een eenzame kerst.