Daar ben ik dan. Aan zee. Ik veroorloof me een kop koffie in een dure strandtent. De service is geweldig, binnen twee minuten word ik geholpen.
Het was druk op het strand toen ik aankwam. Overal oranjemutsen. Ik vroeg me af waarom, toen ik het begreep: ineens zag ik ook het logo van Unox op de hoofddeksels: de Nieuwjaarsduik. Ik had nog een half uur voor het evenement om 14.00 uur zou beginnen, dus liep ik een stukje door langs de zee en keerde na een kwartier op mijn schreden terug. Ik bepaalde waar ik alles het beste zou kunnen zien, en sloot me vervolgens aan bij de dikke rijen mensen. En zoals dat gaat: zodra de aftelling was voltooid, de mensen in badkleding begonnen te rennen, zo snel was het ook alweer afgelopen. Een Nieuwjaarsduik is voor de meeste helden er in en metéén er weer uit, leerde ik. Tja ja, maar die kun je wel op je bucketlist schrijven hè.
Ik bedacht dat ik nu snel naar de strandtent moest voordat iedereen dat zou beslissen. Voorzichtig maar vastberaden liep ik door de mensenmassa heen en spotte de van kou uitgeslagen rode lijven. Het was de tweede keer binnen twaalf uur dat ik me in een mensenmenigte bevond.
Vannacht was ik met de nachtbus naar huis gegaan. Eén bus, terwijl twee de bedoeling was. De bus bij de Overtoomse sluis was een dikke tien minuten te laat, binnen was het echter aangenaam druk, de gesprekjes kabbelden en er was geen toon van agressie te bespeuren. Ik miste mijn aansluiting: sjonge jonge wat was het druk in de stad. Niet getreurd, ik reisde door naar Centraal om daar metro 52 te pakken. Uitstappen bij Rokin was ook een optie maar ik gokte erop dat het op Centraal minder druk zou zijn. De feesten gingen hoogstwaarschijnlijk door tot in de kleine uurtjes.
Wat een misrekening. Op het busplatform, waar ik uit de bus stapte, was het kei- en kei- en keidruk. Héél veel jonge mensen die alweer naar huis wilden: Krommenie, Zaandam, Weesp. Routinematig liep ik naar de roltrappen om af te dalen naar de metro. Er waren hekken, nooit eerder gezien, en de rolstrappen waren afgesloten. Door de glazen wanden zag ik een leeg station. Ik snapte er niets van. Was het station gesloten?
Desoriëntatie liet me heen een weer lopen. Met geen mogelijkheid kwam ik van dat platform af. Ik trok mijn mobiel; google maps vertelde me dat over zeventien minuten bus 94 mijn kant uitging. Op het desbetreffende display stond mijn busnummer aangegeven, samen met die van bus 99 die naar Zaandam zou gaan. Ik wachtte.
Ook bus 94 en 99 waren zwaar te laat, en inmiddels zwol het aantal passagiers aan tot zo’n mannetje of honderd en iedereen begreep: er waren teveel reizigers.
Eensklaps verdween mijn busnummer van het display, op hetzelfde moment kwam bus 99 richting Zaandam eraan. De meute bewoog zich als één man richting busdeur. Ik werd als vanzelf meegevoerd, maar ik wilde die bus niet in, ik wilde niet naar Zaandam, ik wilde naar huis! Ik wurmde me uit de menigte, kreeg een flashback mee: ik was vijftien, er was ophef in de disco, iedereen wilde en masse naar buiten door een smalle gang, ik viel en voelde hoe mensen op mijn rug stapten, ik stak mijn hand omhoog, iemand greep hem en trok…struikelend kwam ik buiten.
Ik klampte een beveiliger aan. Zij kreeg mijn opgeluchte lach toen ze vertelde dat aan het einde van het platform de roltrappen naar beneden waren. Metro 52 lonkte. Binnen een half uur was ik eindelijk thuis.
Mijn Poefke wachtte me op boven aan de trap. Geen idee hoe ze het vuurwerk heeft beleefd. Maar ze oogde monter, miauwde om eten. Om 04.00 lag ik bed, zes uur later was ik alweer op, en nu zit ik hier, aan het raam met uitzicht op zee.
Eindelijk uit mijn comfortzone gestapt, nooit eerder heb ik na Bas de trein genomen om ergens te gaan wandelen.
k app mijn schoonouders, ik krijg een app terug van mijn schoonmoeder: ‘Dat doe je goed Olga, lekker uitwaaien, wat een goed begin van het nieuwe jaar!’