De aangekondigde renovatie moest een bewonerscommissie instellen en omdat zij bang was dat er veranderingen zouden worden toegepast die zij niet goed zou keuren, stapte ze meteen in. Naast haar waren er nog twee anderen die zich verantwoordelijk voelden en zo vormden zij met z’n drieën een span.
Regelmatig waren er overleggen waarbij knappe koppen van de woningbouwvereniging aanwezig waren en die fluks uit de doeken deden wat ze van plan waren. Deze hoge meneren deden er even over voordat ze begrepen dat zij aan haar een geduchte gesprekspartner hadden, maar waardeerden haar hoge intelligentie niet, want iedere vertraging in het proces, was hen een gruwel.
Door de maanden heen werden de bouwplannen veelvuldig over de tafels uitgespreid en zij wist enkele veranderingen die zij niet handig vond te weerleggen en zelfs te ontkrachtten.
Natuurlijk, zij was degene met ervaring in het wonen op 35 M2; al zesentwintig jaar woekerde ze met de ruimte en wist ze precies wat een slimme indeling van haar poppenhuisje was en wat niet. En natuurlijk hield ze stiekem ook niet van veranderingen.
Uiteindelijk waren de definitieve renovatieplannen bekend en ze was er niet blij mee. Ze besloot een ander huis te gaan zoeken. Inmiddels waren er grote, vervelende gebeurtenissen in haar leven gekomen en depressie kwam haar kwellen. Ook vond ze almaar haar droomhuis niet.
Een van de hoge meneren vond haar amusant en zegde toe dat hij er voor zou zorgen dat zij zou vinden wat ze zocht, hetzelfde weidse uitzicht waar ze zesentwintig jaar van genoten had en op z’n minst een balkonnetje op het zuiden. Hij koppelde haar aan één van zijn medewerkers. Deze man maakte veel bombarie en verzekerde haar dat hij haar paleis zou vinden. Ondertussen spraken ze veertig minuten met elkaar, waarvan hij er dertig vol jeremieerde over zijn laatste tegenslagen: zijn baan die zo zwaar was en zijn nieuwe baas die werk van hem vroeg die hij van zijn oude baas nooit had gehoeven. Hij jammerde zelfs over zijn vrouw die hem voorbij had gestreefd en een leukere en beter verdienende carrière maakte dan hij.
Zijn klaagzangen waren zo lang en zaten zo vol herhalingen dat zij, wanneer zij thuis kwam, op de bank placht neer te vallen en vervolgens drie uur moest bijkomen.
Ze draaide in alle tegenspoed de knop om: ze accepteerde een wisselwoning wat haar acht maanden respijt gaf, zei de bewonerscommissie op, annuleerde de afspraak met de klagende medewerker en stootte de boekhouding van haar vrijwilligerswerk af.
Er kwam eindelijk rust in haar hoofd. Een ruimte die ze opgelucht innam. Haar leven was weer een stukje van haarzelf. En ze begreep: een weids uitzicht vind je ook in je hoofd.