Ooit zag ik op de televisie een reportage over de Eiffeltoren. Er was een man die iedere dag aan de Eiffeltoren schilderde. Hij schilderde het gehele Parijse bouwwerk en daarna begon hij weer van voren af aan. Ik vroeg me al die jaren af: is het fijn om te weten hoe je dag er uit ziet? En niet alleen je dag maar jaar na jaar? Zijn er mensen die er plezier aan beleven dat er weinig is dat ze niet kunnen voorzien?
Misschien is die schilder iemand die niet veel prikkels aan kan, en het als een groot voordeel ziet dat hij weet waar hij aan toe is. Misschien is het werk minder geestdodend dan ik vermoed? Of misschien geniet die fransman waanzinnig veel van het uitzicht, want daar ontkom je natuurlijk niet aan als je die hoge toren iedere dag beklimt voor het onderhoud.
In ieder geval houdt Parijs haar beroemdste monument in volle glorie en dat is te bewonderen.
Hoe anders is dat bij ons in Amsterdam, in een van de mooiste gebouwen van onze hoofdstad: Het Centraal Station, ontworpen door Cuypers die ook het Rijksmuseum heeft ontworpen en die, nu de Noord /Zuid lijn rijdend is, wordt doorsneden door ontelbare roltrappen.
Het bouwen van die metrolijn heeft enorme vertraging opgelopen en de kosten waren een fors stuk duurder dan was begroot. Op een dag was die nieuwe vervoerslijn dan toch eindelijk klaar, en burgemeester Halsema opende met trots het pronkstuk.
Had Amsterdam nu maar niet de allergoedkoopste offerte genomen. En hadden ze nu maar een gerenommeerd roltrappenbedrijf ingeschakeld. Ik zag het immers al gauw gebeuren, het repareren van de roltrappen nam al spoedig een aanvang. Steeds stonden er roltrappen stil. Steeds vaker en vaker. En meer en meer.
Voor oude mensen is het een bittere pil als de roltrappen buiten werking zijn; ze ploegen de trappen op, komen amechtig boven en het alternatief, de lift, wordt dan zoveel gebruikt door andere ouderen dat ze lange tijd moeten wachten voordat ze aan de beurt zijn, en staan is ook niet bevorderlijk voor deze leeftijdsgroep...dus dan toch maar de trap op zwoegen die oude mensen en liever meteen weer de trap af naar beneden, terug naar huis, om uit te rusten.
Hoe treurig, roltrappen die niet rollen maar staan te blinken in werkloosheid, want gepoetst wórden ze. Maar snel worden er monteurs naar de defecte trappen gestuurd en moet ik des morgens de roltrap zelf beklimmen, in de middag rolt de trap meestal zoals van die verwacht wordt, en anders uiterlijk de dag erna.
Wat ik me afvraag: die monteurs, zijn dat altijd dezelfde mensen? Moeten zij, dag in dag uit aan die vermaledijde roltrappen werken? Altijd bezig zijn met hetzelfde systeem, dezelfde problemen? Vinden ze dat leuk? Altijd ondergronds werken? Nooit buiten zijn, en in de winter, nooit daglicht zien? Iedere week, elke maand, weten hoe hun werkweek eruit ziet?
En wie is te benijden? De schilder van De Eiffeltoren of de monteur in het Centraal Station van Amsterdam?
NB
Kennelijk zijn de centen op. Het roltrappenprobleem is er niet beter op geworden, nee, eigenlijk wordt het dilemma alleen maar erger. Overal in het Centraal Station vallen roltrappen stil en de liftjes maken verhit overuren. Er zijn roltrappen die zeker al een maand stilstaan. En ook de roltrappen die eerst goed functioneerden staan nu stil, maar nu waarschijnlijk door vroegtijdige slijtageproblemen. Verder zijn de monteurs spoorloos.
Nou ja, ik heb geprobeerd er achter te komen hoeveel roltrappen het Centraal Station van Amsterdam rijk is. Nergens te vinden op internet...als ik nog eens niets te doen heb ga ik wel tellen.