Spit is niet leuk kan ik u vertellen. Ik zal u niet vervelen met hoe ik er aan kwam, alleen dit: in je eentje een tweepersoons zelfgemaakt houten bed uit elkaar schroeven, daar waar dat lukte en slopen als het niet anders kon, het daarna twee trappen afsjouwen om het buiten bij het grof vuil te zetten, is niet handig.
De rugpijn zette pas ’ s nachts met volle kracht in.
De volgende dag kon ik al terecht bij de fysiotherapeut, drie dagen later kreeg ik de diagnose.
Een dag eerder vroeg mijn tandarts me of ik iets had ingenomen. Verdwaasd keek ik haar aan: pijnstillers! Dat kan natuurlijk ook! Het was niet eens in mijn systeem opgekomen om aan de Paracetamol te gaan. Pijn verdraag ik. Dat heb ik zo geleerd in mijn pubertijd toen ik geopereerd was aan de scoliose in mijn rug.
Eenmaal thuis nam ik een tablet en verkeerde drie uur in hogere sferen en was pijnloos. Daarna werd ik gestraft: teveel bewogen, méér pijn dan eerst. Dat maar niet meer.
Ik vertelde het iemand die zelf veel pijnstilling gebruikt en kreeg het advies om een halve Paracetamol te slikken, ‘dan is net het itchy eraf,’ zei ze, ‘en dan voel je nog steeds wat je wel en wat je beter niet kunt doen.
Welnee, ik zou het wel uitzingen.
Zes dagen na het debacle met mijn bed, hield ik het niet meer uit: als de pijn maandag niet was gezakt, wilde ik een röntgenfoto, want dan was er echt wel iets kapot in mijn rug.
Ik nam aan het einde van wederom een rottige dag dan toch maar een halve pijnstiller en, terloops genoemd door de fysiotherapeut, een warme kruik in mijn rug, die ik pas die dag, en nog net voor het faillissement van Blokker had aangeschaft.
De pijn was inderdaad nog te voelen door de pijnstilling heen, maar er was verlichting.
Die kruik deed het ém. De ganse avond hitte in mijn getormenteerde rug. En langzaam, heel langzaam kwam er verbetering in mijn toestand.
Ondertussen was een paar dagen eerder mijn nieuwe boxspring gearriveerd, en ik sliep een stuk comfortabeler dan op de matrasjes op de grond, waar de bittere kou zich door heen drong.
De dagen regen zich weer aaneen, de pijn liet zich beteugelen en nam afstand, tot een nieuw euvel zich meldde: nachtzweten. Ik dacht en ik dacht maar nergens kon ik begrijpen waar die vervelende aandoening nu ineens vandaan kwam, toch zeker niet van mijn nieuwe bed?
Op internet vond ik geen antwoorden, navraag bij mijn zus leverde ook niets op. Opnieuw bracht de fysiotherapeut uitkomst: ‘Dat is hormonaal’, vertelde ze.
Na opnieuw een zoektocht op internet, leerde ik dat je bij nachtzweten geen warme douches moet nemen vlak voor je gaat slapen. De kruik, die ik al vier dagen koesterde, liet ik leeg en ongebruikt. En ziezo: het nachtzweten was ook verleden tijd.
De tips bij spit:
1) Niet keihard door de pijn heen gaan, een beetje is goed want bewegen moet je, maar geef eraan toe dat het heel veel zeer doet.
2) Vertel alles wat je overkomt aan de fysiotherapeut, die weet meer dan je denkt.
3) Het gaat over! Heus, het duurt niet de rest van je leven.
En het is natuurlijk beter om spit te voorkomen, ik had vrienden moeten gaan bellen om me te helpen, maar ik wilde de klus nu eenmaal graag zelf klaren, en ja, ik ben nog steeds blij dat ik het in mijn eentje voor elkaar heb gekregen, en dat ik geen boete van de gemeente heb gehad omdat ik mijn onttakelde bed eerder dan de geboden tijd op straat heb gezet.
Stoere Olga, zeker!