Vroeger, ja vroeger was alles anders. Vorige week werd ik drieënzestig dus ik heb nogal een lijvig verleden om op terug te kijken. De moeder van een oud vriendje bezwoer me ooit dat het belangrijk is om mooie en leuke herinneringen te maken, daar kan je dan op teren als je oud bent. Zelf ervaar ik het ouder worden niet als dat ik leef op herinneringen, integendeel: waar mijn oma vroeger in het zwart gekleed ging en haar dagen sleet met breien ben ik iedere dag bezig met alles wat ik leuk vind, en daar zit breien zeker niet bij!
Wat ik dan doe de hele dag is voor u niet zo interessant maar houdt het er maar op dat ik me prima vermaak en vaak op pad ben.
Omdat ik volop in het leven sta, signaleer ik veel, en één ding wil ik graag uitlichten.
Vroeger, ja vroeger maakte mijn moeder de avond voor mijn verjaardag de traktatie voor de klas klaar voor de volgende dag. Dat was een blokje kaas met een augurk en een prikker. Zo deden alle ouders dat. Je ging naar school met een blad afgedekt met aluminiumfolie, deelde uit en iedereen vond het lekker. Het spannendste van jarig zijn was niet de traktatie maar dat je een klasgenoot mocht aanwijzen die met je meeging in de rondgang naar de rest van de klassen. Alle juffen en meesters werden immers getrakteerd. Het was een hele eer als je uitgekozen werd.
Op de eerstvolgende woensdagmiddag volgde het kinderfeestje, we speelden zakdoekjeleggen en we deden de hilarische stoelendans. Er was chips en limonade, soms cola, en dat was genoeg.
We schrijven vijfenvijftig jaar later. Er worden georganiseerd kinderfeestjes besteld: je moet lasergamen, graffiti spuiten, escape roomen, djembeeen, boot campen of een lipdub maken.. En de middag wordt afgesloten in het pannenkoekenhuis.
(Even tussendoor: ik heb zelf geen kinderen maar heb de ontwikkeling van mijn Amsterdamse nichtjes met plezier gevolgd.)
Dan denkt u: lekker makkelijk voor de moeder, die wordt alles uit handen genomen, maar nee hoor, ze moet eerst bedenken, dan gaan contacten en gaan regelen en vervolgend de hele middag glimlachen en volhouden dat het allemaal zo leuk en perfect is. Aan het einde van de dag is ze bekaf, minstens driehonderdvijftig euro lichter en zeker een kilo afgevallen, wat dan wel weer welkom is.
Waarom ik dit allemaal vertel?
Welnu, wij waren behoorlijk arm vroeger. Maar kaas en augurk konden wij betalen. Was ik nu jong geweest, ik zou volkomen uit de boot vallen. En hoewel ik nu blij ben dat ik ben wie ik ben, is anders-zijn als kind niet makkelijk. En daarom bakken al die moeders zich suf aan chocolade muffins. Worden er van die buitensporige feestjes georganiseerd, omdat iedereen het doet.
Wie is deze trend begonnen? En liever: wie weet hem te stoppen?