De kringloop is geen hedendaagse ontdekking voor mij, al sinds ik jong ben, koop ik mijn kleding tweedehands, vroeger, omdat ik weinig geld had te besteden, later om meerdere redenen. Zoals het gegeven dat de mode-industrie vreselijk vervuilend is, werkt met kinderarbeid en dat uitbuiting van medewerkers structureel is en daar wil ik niet meer aan mee doen. Daarnaast is het leuk om pareltjes te vinden, mooie kleren in een stijl die niemand (meer) draagt maar er wel fantastisch uitzien. Laatste reden om mijn kleding bij een kringloopwinkel te kopen, is dat de deugdelijkheid vaak goed is.
Ik was in de IJhallen een paar maanden geleden. Op jacht naar een ribfluwelen broek en een lekkere trui. Het was voor het eerst sinds 2019 dat ik deze enorme tweedehands markt in Amsterdam weer bezocht (corona).Toentertijd al bestond minstens drie kwart van de marktlieden uit vrouwen die hun kasten hadden opgeruimd om kleding te verkopen, zodat ze met het verdiende geld van de handel weer nieuwe kleding konden kopen. Er zaten opvallend veel jongedames tussen met een (iets) duurdere smaak, en vaak verkochten ze de kledingmaten 36 of 38; ze waren blijkbaar gegroeid naar maatje 40 of 42. Af en toe zeiden ze het ook achteloos: ‘Ik pas het niet meer…’
Er is het een en ander gebeurd deze laatste drie jaren. Ik zag in die grote loodsen op het NDSM terrein een hele hoop kleding van enorme slechte kwaliteit op de kramen liggen.
Goedkope kleding van slechte kwaliteit koop je bij Primark, acryl en polyester zijn de meest gebruikte stoffen. C&A en H&M kunnen zich voor een groot gedeelte bij Primark aansluiten. Verder zijn er websites (Aziatische) met weggeefprijsjes. Daarbij veranderen deze online verkoopkanalen iedere maand hun collectie. Dat kan alleen als ze super goedkope kleding produceren. (kinderarbeid, uitbuiting). Het wisselen van het modebeeld ging nooit zo snel als tegenwoordig.
Flut kleding werd er dus verkocht bij de IJhallen Bij de aanblik van die rotzooi, (ik vond dus ook helemaal niks naar mijn gading), bedacht ik me dat ook de kringloopwinkels binnenkort onder ondeugdelijke kleding gaan lijden. Eens zijn de retrokleren op en dan wordt de waar aangevuld met de waardeloze kleding van dit moment; je kunt het haast wel wegwerpkleding noemen, het is immers niet bestemd om lang te dragen, maar om aan een koopverslaving te voldoen, een behoefte die tegenwoordig bij de basale levensbehoeftes lijkt te zijn gaan behoren. Zoals met internet en de mobiele telefoon ook is gebeurd, kan niemand meer zonder.
Eigenlijk zou het fijn zijn als ik zou stoppen met kleren kopen. Ik word er vast veel vrijer van in mijn hoofd. Misschien is het net zoiets als vegetariër worden, je hoeft je niet meer af te vragen of het vlees dat je koopt wel komt van een dier dat het goed heeft gehad. Het duurt even, maar na een afkickperiode weet je niet meer beter, en is het helemaal uit je systeem.
Dat is puur een andere gewenning aanleren en dat kan ik. Daar ga ik eens heel diep over nadenken.