Het was geen achtbaan, het was de Formule 1. Steeds als we weer op adem kwamen op het rechte stuk, kwam er weer een bocht, onverwachts en moeilijk te besturen: de lijken die uit de kast kwamen volgden elkaar razendsnel op. Zo gingen we maart uit, april in en nu is het half mei, en soms geloven we nog dat het niet waar is, dat het een nare droom is, en naar dromen deden we, alle vijf. Maar cijfers liegen niet, onze bank-en spaarrekening laten onomwonden zien hoe hij systematisch geld opnam, steeds weer, honderden en duizenden euro’s met slechts enkele dagen er tussen, tot er nog maar een tientje op de rekening stond en zelfs dat laatste tientje pinde hij.
Toen was het afgelopen, uit, we waren blut, geruïneerd, failliet, bankroet. Het spaargeld was op, onze extra subsidie had hij opgesoupeerd, en de reguliere subsidie van de gemeente was ver voordat we de tweede tranche zouden ontvangen door hem verkwist ten eigen gerief. Camera’s had hij gekocht, apparatuur waar alleen hij iets aan had, door corona was er één fotoclublid overgebleven: híj. Voor 21.000 euro aan foto- en filmapparatuur, gekocht zonder overleg, zonder dat we ook maar iets wisten.
Schuld. Natuurlijk voelen wij dat, hoe kon ons dit overkomen, waarom werd hij niet eerder gecontroleerd. Corona is ook schuldig, hij was de enige constante, hield het atelier open, we waren hem dankbaar, stelden vertrouwen in hem.
Vertrouwen. De voorzitter voelt het als een dolk in zijn rug, en alhoewel we wisten dat hij het een en ander bij een andere organisatie had uitgehaald, nooit konden we vermoeden dat hij zo schadelijk was. En dat hij aan het strooien was met tienduizenden euro’s slechts om zichzelf te verrijken, en zich naar buiten toe te profileren als succesvol ondernemer, entrepreneur zoals hij zichzelf zo graag noemt, nee, dat hadden we nooit kunnen bevroeden.
Wat zou ik toch graag zijn naam noemen, zijn reputatie schaden zoals hij ons geschaad heeft. Dat zou misschien voldoende zijn, genoegdoening, weten dat hij nergens meer vaste voet aan de grond zal krijgen. Maar dat mag niet, ondanks dat er aangifte gedaan is bij de politie en hij als verdachte wordt aangemerkt.
De strafzaak kan nog jaren op zich laten wachten. Het recht moet zegevieren en daarom starten we een civiele procedure. We zijn uitgeput maar de eerste slag is gewonnen. We behouden ons atelier, en de gemeente wil met ons door. De tweede tranche wordt zoals altijd in juni uitbetaald.
De opbrengsten van onze crowdfundingcampagne en ons benefietweekend is al weg naar alle partijen waar we schulden hadden. We hebben het zelf gedaan, we hebben de catastrofe waar we in zaten zelf opgelost.
Cliëntsturing was het: in de ruimste zin van het woord.
Dank kerngroep, we mogen trots zijn!