Sinds ik de een en zestig ben gepasseerd gaat het een stuk beter; ik hoor nu officieel tot de ouderen. In mijn jeugd hoorde ik dat leeftijden met seizoenen vergeleken kunnen worden: tussen nul en twintig zit je in de lente, ben je tussen de twintig en veertig dan is het zomer, tussen veertig en zestig is het herfst en tussen de zestig en tachtig beleef je de winter. Wat betekent dat ik aan mijn winterjaren ben begonnen. Ze moeten alleen nog even een oplossing vinden voor de mensen tussen de tachtig en honderdtien; we worden immers steeds ouder. Misschien ook moet ik dit vergelijkingsmateriaal maar eens afschaffen, het is onzin eigenlijk.
Ik kijk maar weer eens in de spiegel en ja alles is wat gaan hangen. Ik trek een voorgevormde bh aan, zo een met vulling en beugels. Ja, het heft iets mijn borsten omhoog maar ik heb er meteen een paar centimeter borst bij en dat is ook weer niet de bedoeling. Ik kijk nog eens, mijn borsten gaan (nog) niet richting mijn middel, oh gruwel als ik dat bij andere oudere vrouwen zie. Mijn handen gaan over mijn buik en ik trek het vel strak. Ja, zo zijn de plooien weg en zou ik zo weer een bikini aan kunnen…
Ach, verzucht ik, al die vrouwen die hun oneffenheden weg laten werken, ze zijn er een paar dagen blij mee en dan spotten ze de volgende onvolmaaktheid. Die vervolgens gelift of gebotoxt of gefikst moeten worden. En zo ben je nooit klaar in het streven naar perfectie en ik denk dat je dan op zekere dag ook niet klaar bent voor de dood als je het leven niet neemt zoals het is; immers met het verval, dat overigens een langzaam proces is, groei je naar je dood toe, en kun je die dan ook op een gegeven moment aanvaarden, soms zelfs verwelkomen.
Nee liever genieten van het geld dat je anders zou uitgeven aan zinloze behandelingen. De bedoeling is mijns inziens dat je jezelf kunt aankijken in de spiegel, en zo zien wat de ogen weerspiegelen en hoe het met je gaat.
Met mij gaat het goed! Ik heb mijn gewone rustige ritme weer terug na twee maanden gekkenhuis omdat onze kunstenaarsvereniging op klappen stond. Verder ben ik alweer dik een jaar van de nachtmedicatie af, en mocht ik toch nog rusteloze benen hebben in de nacht (waarvoor ik jarenlang slaappillen heb geslikt) dan sta ik op, zet de kookwekker op vijf minuten en loop mijn huiskamer op en neer. Daarna slaap ik weer als een roosje. Het lijf heb ik intussen geaccepteerd, dat ik een paar kilo heb verloren draagt daar zeker toe bij, ik bleek volkomen onbewust aan intermitting fasting te doen.
Ook ben ik aan mijn vierde boek begonnen, en het ene na het andere schilderij komt onder mijn handen vandaan. Ik verkoop zelfs, ik mag mij naast schrijver ook kunstenaar noemen, wat een feest is dat!
Wel word ik vergeetachtig. Ik heb altijd een goed geheugen gehad en nu moet ik zoeken. Ook beklijven nieuwe dingen niet meer zo goed. Vorige maand heb ik een hele dag de Latijnse naam van een plant gerepeteerd, en een week later was ik die toch alweer kwijt. Gisteren heb ik vijf lange minuten moeten graven naar het woord ‘grapefruit’. Dat mijn hersens blijkbaar niet alles meer weten of kunnen onthouden, daar kan ik me veel beter in schikken dan in de lichamelijke aftakeling, misschien ook omdat de dingen die ik vergeet niet heel belangrijk zijn. Ik kom er op terug als ik namen ga vergeten van mijn geliefde familie en vrienden.
Als laatste aanwijzing voor het verval: ik ben trager gaan plassen. Daar kwam ik pas achter toen mijn hele jonge collega naast mij in het toilet haar plas liet klateren. Bij mij komt het tegenwoordig in stroompjes. Nu was ik zo’n vrouw die sneller klaar was dan de mannen. Geen getreuzel op het toilet - wat doen die vrouwen toch dat ze uren bezig zijn - ik vroeg het me samen met de heren af.
Resume: ik ben weer blij met mezelf en ik ga de komende negen jaren enorm genieten, want na je zeventigste word het leven dikwijls een stuk ingewikkelder…
Oh, en ik heb een fietshellempie gekocht… ik word er werkelijk niet charmanter op, maar ik sjees nu een stuk onbekommerder over het fietspad de brug af naar beneden.