En wel aan het adres van post.nl
Ik erger me er al jaren aan dat dit bedrijf steevast ieder jaar op 1 januari de prijzen van postzegels verhoogt. Het gaat er maar niet in, dat hoe duurder de postzegels worden, er steeds minder post wordt verstuurd, en dat mensen zoals ik, gaan overwegen om te stoppen met het verzenden van kaarten, en ook maar gaan groeten en feliciteren via de email.
Wat me echter tot deze klacht brengt is het volgende:
Ik was bij mijn schoonvader en ik zag een rouwkaart op de salontafel liggen. Ik nam de kaart op en las dat een van zijn beste vrienden was overleden.
‘Ja’, zei mijn schoonvader, ‘ik ben er erg naar van. Ik kreeg de kaart te laat en ben niet bij de uitvaart geweest.’
Ik bekeek de enveloppe en zag dat het adres juist was, maar dat zijn appartementennummer niet vermeld was.
‘Hij dook op bij de balie van het restaurant, beneden.’
De postbesteller was er of één van het luie soort: vond het niet de moeite waard om de rouwkaart te brengen waar hij wezen moest, even de namen scannen bij de brievenbus; een minuut zou het hem gekost hebben, hooguit twee.
Of hij had de tijd er niet voor, Post.nl dwingt blijkbaar zijn medewerkers in een onhoudbare positie: zoveel mogelijk post afleveren in zo weinig mogelijk tijd, met zo min mogelijk salaris. Uitbuiting noemen wij dat in goed Nederlands. Mijn schoonvader was er kapot van: klein leed, jazeker, maar daarom niet minder erg.
Iets anders. Op donderdag stuurde ik mijn neef die de volgende dag jarig was een verjaardagskaart. Woensdagochtend kreeg ik hem aan de lijn. Hij was even bang geweest dat ik hem vergeten was en was erg blij met de kaart die hij zojuist binnen had gekregen. Hoe noemen wij dit in goed Nederlands? Juist, onbetrouwbaar. Post.nl is niet meer te vertrouwen.
Wat is dat voor beleid, medewerkers opjagen en beknibbelen. Voor jou tien anderen? Mooi niet als je de vacatures bekijkt: ze schreeuwen om postbestellers. Maar wie gaat daar nu nog solliciteren? Een bedrijf dat zijn medewerkers afknijpt, in salaris en in werktijd. Logisch toch dat personeelstekorten ook hier niet worden aangevuld. Ik vraag me af wanneer Post.nl met een tweede dag komt waarop ze geen post gaan bezorgen.
En zo kachelt onze maatschappij achteruit. Zie de prijzen van ons levensonderhoud die de pan uit vliegen, de huren die steeds worden verhoogd, concertkaartjes die niet meer te betalen zijn, een simpele kop koffie die drie euro vijftig kost, het museum dat naast de museumkaart er makkelijk nog een tientje bovenop gooit, het zwembadwater dat steeds maar kouder wordt, meer agressieve klanten in de supermarkt, nadat zij gesnapt zijn voor diefstal, en zo kan ik wel even doorgaan.
Onze postbezorgster in de wijk kijkt niet naar links of naar rechts, niet op of om. Daar kunnen we allerlei diagnoses aan vast hangen, maar dat doen we niet. Zij bezorgt de post en de pakketjes en dat doet ze goed. Pas als zij bij mij aanbelt voor een bezorging die niet in de brievenbus past, kijkt ze me aan.
En ik zie helderblauwe ogen, schuchter maar vriendelijk.